Afdalend uit de hoge Pyreneeën kon ik met een goed gevoel in mijn maag terugdenken aan de lessen over minimalisme bij de kaasmaker. Tijdens de laatste dagen met hem was ik bezig geweest om met smaak een product te ontwikkelen, waardoor hij zelf iets meer vrijheid kon nemen op zijn boerderij. Boris de geitenboer miste de tijd om paddestoelen te zoeken en soms even niet aan de Geiten te denken. Toen ik een grote hoeveelheid ‚trompette de la mort’ had gevonden op de steile boshellingen begon ik met het intrekken van deze smaken in de kaas. Deze kleine smaakvolle paddenstoel gefermenteerd en ingetrokken in olie gaf een truffelachtige smaak aan de geitenkaas. Geïnteresseerd maakte Boris die dag de hele dag kaas met paddenstoelen van zijn hellingen. Een waardetoevoeging met zijn favoriete dagbesteding - een zaadje geplant. De kaas ligt nu te rijpen en ik glijd de berg af naar een nieuw avontuur.
Het landschap veranderde snel en de vochtige hellingen werden droger en droger. Die avond, in het donker tastend tussen de struiken, op zoek naar mijn haringen om de tent op te zetten. Het was alsof ik in een oven zat waar net een schaal gekruide groente in was geschoven. Ik droomde en werd wakker geschud door de snoet van eerst 1, toen 2, en toen 6 wilde everzwijnen. Met een slapend geschrokken hoofd stoof ik naar buiten om kabaal te maken. Een onrustige nacht waar ik mij weer even heel klein voelde.
Ook de laatste olijfbomen verdwenen en er bleef een kale grijze vlakte over, een onvoorziene woestijn. Grote velden, waar waarschijnlijk deze zomer maïs en graan hadden gestaan, waren nu opgedroogd tot dit ‘niets’. Het voelde leeg, mijn hoofd werd angstiger en had letterlijk geen beschutting. Lekke banden en verbrande oren. Het beste van de dag was het koude water, wat in elk dorp uit de communale kraan vloeit. De stadjes waren vaak een triest, en de mensen droegen weinig trots in de ogen. Ik zag vooral littekens van het harde werken. De kilometers stapelden zich op en tijdens het fietsen ontstond weer het kreeg ik het verkeerde doel voor ogen. Ik zag, net zoals in het begin, alleen maar meer kilometers en een weg uit deze droge eenzaamheid.
Mijn kompas zette/richtte zijn zinnen op de zee en na een opfrisbeurt in de stad fietste ik voor het eerst richting het noorden. Het groene landschap richting de Baskische kust gaf weer ingrediënten voor het middagdiner: grote parasolzwamstoof met vijgen en kastanjes. Tussen mij en de zee in alleen nog maar een paar bergen, waar veel kleine hutten te koop stonden - soms zelfs hele dorpjes. Toen ik daar de grote blauwe vlakte zag liggen voelde ik direct het gevoel van thuis door mij heen vloeien en tijdens de afdaling droomde ik van zo’n dorpje. De lokale landbouw weer op gang helpen en met vrienden een plek opbouwen waar het rijpe fruit elke ochtend in de havermout verdwijnt. Zicht op de zee en krachtige natuur als achtertuin, wie gaat er mee?
Niks zo fijn als de eerste nacht op het laatste stukje gras van de klif met het brekende geluid van de woeste oceaan. Misschien gek voor iedereen die dit nu leest vanaf een computer in een huis, maar liggend in een natte tent voel ik mij meer thuis dan in ieder huis waarin ik de afgelopen zes jaar heb gewoond. Voordat de zon opkomt gooi ik mijn hengel uit en ontbijt ik met een soep van lipvis en kombu.
Als de glimlach groot is trek je mensen aan, en dus fiets ik die week samen met een andere avonturier, Luke, verder richting het westen. Nu is het fietsen ineens spelen, niet meer ploeteren zoals in de woestijn. Ik verbaas me dat reizigers niet vaak met eten bezig zijn, om de paar honderd meter knijp ik in de rem om mijn tas te vullen met ingrediënten voor het avondmaal. Vol verbazing kijkt Luke naar wat er allemaal in de pan verdwijnt, terwijl hij zijn gedehydreerde aardappelpuree opwarmt in de super koker. Een nieuw plan duikt op in ons hoofd, een gids voor wild en lokaal eten tijdens reisavontuur. Om te starten nu op zoek naar een platform die dat wil gaan delen.
De geur van vergistende appels langs de weg, het seizoen van de sidra productie is aangebroken. Het voelt steeds meer alsof ik terug fiets naar mijn voorouders, gesprekken op de kade tijdens het vissen van een zeebaars, scheermessen op de barbecue en die verbaasde blik van een oude man die ziet dat ik dezelfde techniek gebruik als hij bij het vangen van de krabben. Een gesprek zonder woorden met een knikje van herkenning. Het samenwerken met de zee verbindt, dit is kennis die ik meer wil gaan delen.
Storm op komst en na een eerdere heftige storm deze reis gaf ik hem geen kans mij weer te pakken. Een race naar Portugal op weg naar Jorn, een vriend uit Nederland die hierheen is verhuisd. Vier muren en een paar dagen internet, samen op avontuur richting de bergen. Daar zijn ze bezig om de lokale landbouw weer te waarderen en de ‚lokale plaag’ te bestrijden: in Portugal is de eucalyptusboom een groot probleem, een monocultuur die het landschap teistert. In Souto (het dorp van Jorn en Ron) proberen ze dat tegen te gaan.
Volgende week stap ik weer op, eerst hoog bezoek vanuit Nederland en dan richting het Afrikaanse continent. Na deze eerste twee maanden onderweg beginnen mijn handen weer te jeuken om dingen te maken, projecten te starten en heel veel te leren.
Dus als jij deze tekst leest en denkt: ik wil wel samenwerken, iets publiceren of over een groter doel sparren,
laat het vooral weten.
Afdalend uit de hoge Pyreneeën kon ik met een goed gevoel in mijn maag terugdenken aan de lessen over minimalisme bij de kaasmaker. Tijdens de laatste dagen met hem was ik bezig geweest om met smaak een product te ontwikkelen, waardoor hij zelf iets meer vrijheid kon nemen op zijn boerderij. Boris de geitenboer miste de tijd om paddestoelen te zoeken en soms even niet aan de Geiten te denken. Toen ik een grote hoeveelheid ‚trompette de la mort’ had gevonden op de steile boshellingen begon ik met het intrekken van deze smaken in de kaas. Deze kleine smaakvolle paddenstoel gefermenteerd en ingetrokken in olie gaf een truffelachtige smaak aan de geitenkaas. Geïnteresseerd maakte Boris die dag de hele dag kaas met paddenstoelen van zijn hellingen. Een waardetoevoeging met zijn favoriete dagbesteding - een zaadje geplant. De kaas ligt nu te rijpen en ik glijd de berg af naar een nieuw avontuur.
Het landschap veranderde snel en de vochtige hellingen werden droger en droger. Die avond, in het donker tastend tussen de struiken, op zoek naar mijn haringen om de tent op te zetten. Het was alsof ik in een oven zat waar net een schaal gekruide groente in was geschoven. Ik droomde en werd wakker geschud door de snoet van eerst 1, toen 2, en toen 6 wilde everzwijnen. Met een slapend geschrokken hoofd stoof ik naar buiten om kabaal te maken. Een onrustige nacht waar ik mij weer even heel klein voelde.
Ook de laatste olijfbomen verdwenen en er bleef een kale grijze vlakte over, een onvoorziene woestijn. Grote velden, waar waarschijnlijk deze zomer maïs en graan hadden gestaan, waren nu opgedroogd tot dit ‘niets’. Het voelde leeg, mijn hoofd werd angstiger en had letterlijk geen beschutting. Lekke banden en verbrande oren. Het beste van de dag was het koude water, wat in elk dorp uit de communale kraan vloeit. De stadjes waren vaak een triest, en de mensen droegen weinig trots in de ogen. Ik zag vooral littekens van het harde werken. De kilometers stapelden zich op en tijdens het fietsen ontstond weer het kreeg ik het verkeerde doel voor ogen. Ik zag, net zoals in het begin, alleen maar meer kilometers en een weg uit deze droge eenzaamheid.
Mijn kompas zette/richtte zijn zinnen op de zee en na een opfrisbeurt in de stad fietste ik voor het eerst richting het noorden. Het groene landschap richting de Baskische kust gaf weer ingrediënten voor het middagdiner: grote parasolzwamstoof met vijgen en kastanjes. Tussen mij en de zee in alleen nog maar een paar bergen, waar veel kleine hutten te koop stonden - soms zelfs hele dorpjes. Toen ik daar de grote blauwe vlakte zag liggen voelde ik direct het gevoel van thuis door mij heen vloeien en tijdens de afdaling droomde ik van zo’n dorpje. De lokale landbouw weer op gang helpen en met vrienden een plek opbouwen waar het rijpe fruit elke ochtend in de havermout verdwijnt. Zicht op de zee en krachtige natuur als achtertuin, wie gaat er mee?
Niks zo fijn als de eerste nacht op het laatste stukje gras van de klif met het brekende geluid van de woeste oceaan. Misschien gek voor iedereen die dit nu leest vanaf een computer in een huis, maar liggend in een natte tent voel ik mij meer thuis dan in ieder huis waarin ik de afgelopen zes jaar heb gewoond. Voordat de zon opkomt gooi ik mijn hengel uit en ontbijt ik met een soep van lipvis en kombu.
Als de glimlach groot is trek je mensen aan, en dus fiets ik die week samen met een andere avonturier, Luke, verder richting het westen. Nu is het fietsen ineens spelen, niet meer ploeteren zoals in de woestijn. Ik verbaas me dat reizigers niet vaak met eten bezig zijn, om de paar honderd meter knijp ik in de rem om mijn tas te vullen met ingrediënten voor het avondmaal. Vol verbazing kijkt Luke naar wat er allemaal in de pan verdwijnt, terwijl hij zijn gedehydreerde aardappelpuree opwarmt in de super koker. Een nieuw plan duikt op in ons hoofd, een gids voor wild en lokaal eten tijdens reisavontuur. Om te starten nu op zoek naar een platform die dat wil gaan delen.
De geur van vergistende appels langs de weg, het seizoen van de sidra productie is aangebroken. Het voelt steeds meer alsof ik terug fiets naar mijn voorouders, gesprekken op de kade tijdens het vissen van een zeebaars, scheermessen op de barbecue en die verbaasde blik van een oude man die ziet dat ik dezelfde techniek gebruik als hij bij het vangen van de krabben. Een gesprek zonder woorden met een knikje van herkenning. Het samenwerken met de zee verbindt, dit is kennis die ik meer wil gaan delen.
Storm op komst en na een eerdere heftige storm deze reis gaf ik hem geen kans mij weer te pakken. Een race naar Portugal op weg naar Jorn, een vriend uit Nederland die hierheen is verhuisd. Vier muren en een paar dagen internet, samen op avontuur richting de bergen. Daar zijn ze bezig om de lokale landbouw weer te waarderen en de ‚lokale plaag’ te bestrijden: in Portugal is de eucalyptusboom een groot probleem, een monocultuur die het landschap teistert. In Souto (het dorp van Jorn en Ron) proberen ze dat tegen te gaan.
Volgende week stap ik weer op, eerst hoog bezoek vanuit Nederland en dan richting het Afrikaanse continent. Na deze eerste twee maanden onderweg beginnen mijn handen weer te jeuken om dingen te maken, projecten te starten en heel veel te leren.
Dus als jij deze tekst leest en denkt: ik wil wel samenwerken, iets publiceren of over een groter doel sparren,
laat het vooral weten.
Emile Corre devises solutions that make the world more logical. He works on super concrete projects with direct impact, but also on big ideas with which he wants to change the world. He does this together with a team of designers, researchers and activists.
