Al die prachtige oude appelbomen in Duitsland - waar generaties over hebben gedaan om de beste appel te maken voor hun regio - hangen vol met lekkere, zoete, soms melige ranzige appels. Niemand lijkt er nog naar om te kijken. Struiken vol bramen en bossen vol cantharellen, heeft iemand die heerlijke zoete pruimen ook gezien?
Elk dorp dat ik in fiets hoop ik op dat ene winkeltje, met lekker brood of gewoon heel veel groente. Helaas blijft mijn maag teren op die ‚energie bars’ nog onderin mijn tas mee van thuis. Niet dat er niets te koop is want in elke dorp staat wel een ‚schoenendoos’ met grote lichtgevende letters Lidl of Aldi.
Elke avond klim ik de heuvel op naar de bosrand waar de reeën burlen waarschuwend voor mijn verschijning. De natuur is hier wild en voelt vrij en sterk, terwijl de mens treurig en rijk probeert te zijn. Met grote glimmende witte auto’s scheurt men over afbrokkelende wegen geraakt door overstromingen, huizen zijn grauw en mensen lijken angstig - wat overigens ook aan mijn schuchtere begin van de reis kan liggen.
Toen ik na een paar dagen onbewust heel vaak kwartet had gezegd in mijn gedachte viel het kwartje. Het waren de borden van politici langs de weg, over een week zijn de Duitse verkiezingen. Er was een strijd gaande tussen hoofden die leken op de keurslager van om de hoek, strenge waarschuwende snorren, lange glimlachende haren en angstig kijkende kinderen. Één ding leken ze gemeen te hebben ze streden tegen elkaar.
Misschien snap ik er helemaal niets van, maar waar zijn we toch mee bezig? Als ik iets lekkers te eten wil kopen moet ik naar een lidl waar geen pruim rijp is en van heel ver komt. Wanneer je door prachtige natuur fietst zijn de mensen in de dorpen triest en bezig met geld verdienen om een grotere auto te kunnen kopen. Als je de stad binnenkomt zijn mensen bezig om rijker te worden en zie je de armoede groeien met op elke hoek een broodje kebab.
Volgens mij is het tijd om het systeem even te resetten: De problematiek is groot, we zijn de weg kwijt, de politiek strijd tegen mekaar. (waar dan ook ter wereld)
Als we niet eens het mooie om ons heen kunnen zien, proeven en voelen. Hoe kunnen we dan weten hoe we als mens een nieuwe koers kunnen varen? Het moet anders! het klimaat, ongelijkheid en ziektes waarschuwen ons. Ik pluk nog één zoete braam die naast mijn tent staat om morgen de hoge bergen in te fietsen.
Van de Vogezen naar de middellandse zee gaat er geen dag voorbij zonder dat de horizon verdwijnt achter de hoge maisplanten. Iedereen kent ze; die velden waar je vroeger als kind doorheen rende, bladerend weg slaand en zo snel mogelijk aan het einde van het veld uitkomen. Tussen het mais leeft niks, een groene woestijn.
Wat doen we eigenlijk met deze mais? eten we dat dan echt zoveel? De boer die ik dat vroeg lachte me een beetje uit. ‚Het is natuurlijk voor de dieren, krachtvoer zodat ze groot en sterk worden’. Bij elke boerderij hier staat zo’n silo, daar zit meestal mais in, ze eten gewoon wat je ze geeft maar dat moet natuurlijk wel rendabel zijn, vertelde hij.
Die woorden bleven de dagen erna op de fiets flink in mijn hoofd zitten. Niet in negatieve zin maar het maakt het eigenlijk wel gemakkelijk. ‚Als we het eetpatroon van de mens willen veranderen kost dat decennia, en bij vee kan dat in een dag.’ Ik ben absoluut tegen de grootschalige veeteelt, Maar we zouden wel veel van de huidige problematiek kunnen oplossen op korte termijn door hun voedsel te veranderen.
Bijvoorbeeld de bio-diversiteit, als we wachten tot de mens anders eet zijn we 50 jaar verder.. Terwijl wanneer we nu een bio-divers veevoer zouden aanbieden kunnen we al die enorme oppervlakte aan mono-cultuur mais kunnen vervangen voor ruimte voor beestjes en een gezond bodemleven. Misschien is dat minder efficiënt, maar we moeten uiteindelijk ook minder dieren gaan houden willen we überhaupt overleven.
De dagen die erop volgen staan in het teken van mais, uitgenodigd worden door boeren, wijn drinken en luisteren naar de verhalen van hun vak. Veel verhalen over verlies terwijl hun hoeveelheid land groeit.
Daar leer ik ook over Ambroisie ‚De Aliens uit Amerika’ een plant die alles overneemt en je ogen laat jeuken. Iedere keer als ik in het vervolg de naam ‚Ambroisie’ laat vallen schept het een band; de gezamenlijke vijand geeft de ingang voor nieuwe avonturen, dronken nachten, zwijnenjachten en grootse verhalen.
Nu genietend op de top van de Pyreneeën, maak ik geitenkaas, elke ochtend om 5:00 uur op om de geiten te melken en de 20L om te vormen tot kaas. Een minimalistisch leven bij een geitenboer die zich voorbereid voor het einde van de wereld, wapens, eten en gereedschap worden verstopt in de bergen. Een gek dacht ik toen ik aankwam, ook al denk ik dat de wereld morgen niet vergaat;) zit hij vol met waarheden en moeten we onze levensstijl allemaal gaan aanpassen.
Een reis vol verhalen, elke dag een nieuwe les. De eerste maand stond in het teken van eenzaamheid, loskomen, doorpakken en vooral heel veel leren. Nu fiets ik door naar de droogte in Spanje en de wilde Portugese atlantische kust. Daar neem ik even de tijd om de verhalen te verteren en omzetten in: verhalen, beelden, acties of iets wat ik nog niet weet ;-)
Schrijven is nieuw voor mij, dit was de eerste update. Wellicht de volgende alleen in beeld of een project onderweg. Benieuwd naar meer of zou jou je willen samenwerken? Berichten mag altijd.
Al die prachtige oude appelbomen in Duitsland - waar generaties over hebben gedaan om de beste appel te maken voor hun regio - hangen vol met lekkere, zoete, soms melige ranzige appels. Niemand lijkt er nog naar om te kijken. Struiken vol bramen en bossen vol cantharellen, heeft iemand die heerlijke zoete pruimen ook gezien?
Elk dorp dat ik in fiets hoop ik op dat ene winkeltje, met lekker brood of gewoon heel veel groente. Helaas blijft mijn maag teren op die ‚energie bars’ nog onderin mijn tas mee van thuis. Niet dat er niets te koop is want in elke dorp staat wel een ‚schoenendoos’ met grote lichtgevende letters Lidl of Aldi.
Elke avond klim ik de heuvel op naar de bosrand waar de reeën burlen waarschuwend voor mijn verschijning. De natuur is hier wild en voelt vrij en sterk, terwijl de mens treurig en rijk probeert te zijn. Met grote glimmende witte auto’s scheurt men over afbrokkelende wegen geraakt door overstromingen, huizen zijn grauw en mensen lijken angstig - wat overigens ook aan mijn schuchtere begin van de reis kan liggen.
Toen ik na een paar dagen onbewust heel vaak kwartet had gezegd in mijn gedachte viel het kwartje. Het waren de borden van politici langs de weg, over een week zijn de Duitse verkiezingen. Er was een strijd gaande tussen hoofden die leken op de keurslager van om de hoek, strenge waarschuwende snorren, lange glimlachende haren en angstig kijkende kinderen. Één ding leken ze gemeen te hebben ze streden tegen elkaar.
Misschien snap ik er helemaal niets van, maar waar zijn we toch mee bezig? Als ik iets lekkers te eten wil kopen moet ik naar een lidl waar geen pruim rijp is en van heel ver komt. Wanneer je door prachtige natuur fietst zijn de mensen in de dorpen triest en bezig met geld verdienen om een grotere auto te kunnen kopen. Als je de stad binnenkomt zijn mensen bezig om rijker te worden en zie je de armoede groeien met op elke hoek een broodje kebab.
Volgens mij is het tijd om het systeem even te resetten: De problematiek is groot, we zijn de weg kwijt, de politiek strijd tegen mekaar. (waar dan ook ter wereld)
Als we niet eens het mooie om ons heen kunnen zien, proeven en voelen. Hoe kunnen we dan weten hoe we als mens een nieuwe koers kunnen varen? Het moet anders! het klimaat, ongelijkheid en ziektes waarschuwen ons. Ik pluk nog één zoete braam die naast mijn tent staat om morgen de hoge bergen in te fietsen.
Emile Corre devises solutions that make the world more logical. He works on super concrete projects with direct impact, but also on big ideas with which he wants to change the world. He does this together with a team of designers, researchers and activists.